از امام صادق روایت شده که فرمود: القلبُ حَرَم الله فَلا تُسکِن حَرَمَ اللهِ غَیرَ الله؛ قلب حرم خداوند است، پس در حرم و خانه ی او، غیر او را ساکن مکن.
در شهر مدینه مردی بود که همیشه به آزار و اذیت امام موسی کاظم(ع) میپرداخت و به آن بزرگوار ناسزا میگفت. او هر وقت امام را میدید به امیرالمومنین(ع) دشنام میداد.روزی یاران امام، به حضرت عرض کردند: ...
« از خلق وخوی حضرت محمد(ص) این بود که با هرکس برخورد میکرد، آغاز به سلام مینمود.»
شخصی تصمیم گرفت زودتر به پیامبر اکرم سلام کند. او پشت درختی مخفی شد. ولی همینکه پیامبر به آن جا رسید، با صدای بلند فرمود: ای کسی که پشت درختی، سلامٌ علیکم.
درباره ی عبادت آن حضرت از طرق مختلف نقل شده است: چون وقت نماز مى رسید، چنان منقلب مى شد که گویا از مدتها قبل منتظر فرا رسیدن چنین وقتى بوده و در این حال نه او کسى را مى شناخت و نه کسى او را.
به راستى همانگونه که خود بارها اشاره داشت، نور چشمش در نماز و روزه بود: «قرة عینى فى الصلوة و الصیام»
آیا تا کنون با خود فکر کرده اید که در روابط خانوادهها با یکدیگر و دید و بازدیدها نیز ممکن است ویروسهای فراوانی وجود داشته باشند که روح و روان و درون انسان را مورد حمله قرار دهند؟ ویروسهایی که به راحتی میتوانند معنویت و مسائل الهی انسان را تحت سلطه خود درآورند و اثر و ثواب میهمانی را کم رنگ یا بی اثر کند؟